vrijdaq 7 juni 2013

Vertrokken voor de laatste kilometers op koffie en een croissant.En ook deze laatste kilometers blijft het scherp dalen en stijgen. Een gevecht tot het einde. Fietsten we gisteren nog tussen de eucalyptusbossen, nu zijn het meer cactussen en kleine palmbomen.
En zo komen we 's morgens vroeg Santiago in. Eerst naar de kathedraal. Langs smalle steile straatjes kom je op een omsloten plein. Is dit het nu?
Ja, dat is het. Nog geen kip te zien. even controleren is de mis nog om 12 uur? ja, hup dan eerst naar het treinstation. We hebben besloten niet de zilverroute eraan vast te plakken. Het weer wat ze voorspellen hebben we al enkele weken gehad, dat kennen we. We willen over een smalspoorbaan naar Irun, dit schijnt een van de mooiste treinreizen van Europa te zijn en de fietsen zouden meekunnen. Dan langs de atlantische kust naar Bordeaux fietsen en weer een stukje treinen etc.
Op het station gekomen blijkt dat die trein inderdaad 1 keer per dag gaat maar er mogen geen fietsen mee. He bah, dat valt tegen. Eerst naar de de kathedraal terug voor de mis en eens goed nadenken.
Terug op het plein is het al veel drukker. Een komen en gaan van toeristen en pelgrims. Vooral de wandelaars leggen zich languit op de stenen om zich zo te laten fotograferen.Een Italiaanse fietsgroep tilt hun fiets boven hun hoofd voor de foto. Dat heb ik maar niet gedaan.
Tijd voor de kerk. Aan beide zijden een stuk of 5 biechthokjes waar je in verschillende talen kunt biechten. Mensen knielen daarvoor, leggen hun patoeten uit, de pastoor knikt en mompelt en ieder die voorbij komt kan meeluisteren. Ook dat heb ik niet gedaan. Gebiecht dan he, geluisterd wel. Wat ik wel heb gedaan is de gevraagde kaarsjes gebrand. Of te wel ik stak geld in de blok en er ging me daar toch een batterij lampjes branden. En dan op t gemak een plaatsje gezocht, ergens achterin. Leuk om te kijken wie daar allemaal op afkomen. Raar volk die pelgrims, je herkent de toeristen er wel uit. De mis werd gedaan door 7 heren in blanke gewaden en 1 zingnon. zij zweefde elke keer als er gezongen moest worden in haar zwarte habijt tussen de heren in naar de mcrofoon en sloeg met grote sierlijke gebaren de maat mee. Het is in Spanje wel veel meer staan dan bij ons. De communie werd door alle heren uitgereikt dus dat ging vlot. En dan op het laatst van de mis: het wierookvat. Dat hangt aan dikke touwen met katrol boven het altaar. Een groep van 5 mannen in paarse gewaden, laten het slingeren. Echt prachtig om te zien. De kathedraal heeft een kruisgewelf en het vat slingert echt hoog van links naar rechts. de mannen hebben er hun werk aan. Als op het laatst 1 man het vat van meer dan anderhalve meter hoog tegen houdt klinkt er aplaus door de kerk. dat was de moeite. Terug op het plein komen er steeds pelgrims bij en de sfeer is uitgelaten.
Ook zien we onze vriend op e-bike, dat heeft hij snel gedaan nog met die zware fiets. We worden aangesproken door een meneer uit Vlaanderen. hij herkent ons taaltje. Hoe kan dat? En hij stelt de vraag die ieder stelt vanaf het begin. Niemand vraagt aan een ander of hij denkt aan opgeven. Zogauw duidelijk is waar je heen gaat en das snel, is de vraag: hoe ga je terug? Het blijkt dat hij wel met het treintje naar Irun gaat en zijn fiets door een vervoerder laat sturen. En ja, dan moet je daar wel op wachten. Maar hij is van plan deze zomer in Zuid Frankrijk op vakantie te gaan en brengt daar nu zo zijn fiets al heen. Robbie wordt ondertussen aangesproken door een vertegenwoordiger van UPS. Voor 85 euro vervoeren ze je fietsen en bagage terug naar Nederland. Zij pakken alles in en verzekeren dit. Robbie neemt het kaartje aan: we gaan erover denken. Na hier en daar een praatje eerst eens wat eten. Tussen al de drukte door op een druk en warm terras.
Wat doen we? Eerst maar eens een slaapplek zoeken. Er zijn er hier genoeg, ze worden ook langs alle kanten aangeboden. We besluiten terug naar het station te gaan om in alle rust op internet de mogelijkheden te bekijken. En dan regenen we weer nat. Genoeg. De beste vluchten blijken zaterdag al te gaan. Prima? Robbie belt UPS dat ze onze fietsen op het busstation mogen komen halen en ik boek de vluchten naar huis. Zonder bagage, das makkelijk. 2 verschillende maatschappijen en via Barcelona. Geregeld, op naar het busstation, dat hebben we al zien liggen. Maar voor we daar aankomen, zijn de laatste droge vezels tenminste ook nat. Omdat we toch moeten wachten kunnen we op t gemak sorteren wat we nog nodig hebben voor vandaag en morgen en wat nat is. Een Duits meisje spreekt Robbie aan: van waar vertrekt de Euroliner? Hij kijkt op haar ticket: vertrekdatum 13 juni. Dus hij vertelt haar dat die waarschijnlijk vanaf de onderste verdieping zal vertrekken maar dat ze 6 dagen te vroeg is. Als we anderhalf uur later daar op een bus stappen loopt ze daar nog te zoeken